"Build a car to be the best in the world"

“Build a car to be the best in the world. And now that car is here”, na deze laatste woorden van Enzo Ferrari werd de Ferrari F40 in 1987 ontdaan van zijn rode bedekking. Onder het toeziend oog van de wereldpers had Enzo niets teveel gezegd; de F40 was de ultieme personificatie van een triomfbolide in de meest pure belichaming. Functioneel ontworpen en fundamenteel gebouwd met slechts één ambitie: als alleszeggende delegatie van veertig jaar Ferrari. De F40 is de laatst gerealiseerde missie van Enzo Ferrari. Op 14 augustus 1988 liet de legendarische grondlegger op negentigjarige leeftijd het leven.

Evolutie en revolutie
De Ferrari F40 werd gepresenteerd als opvolger van de 288 GTO (Gran Turismo Omologata) en was zowel een evolutie als een revolutie ten opzichte zijn voorganger. Diverse technieken uit de GTO werden gebruikt voor de F40, maar de som der delen staat bij de jubilerende Ferrari op een veel hoger niveau.

Hypermoderne materialen
Pininfarina is verantwoordelijk voor de harde lijnen van de F40. De gladde body, de talloze ‘kieuwen’ en de karakteristieke achtervleugel dragen bij aan de lage luchtweerstandcoëfficiënt van Cd 0,34. Optimale koeling voor de motor was de tweede reden van het rauwe design. Mede dankzij het toepassen van (ultra)lichte materialen als koolstofvezel, kevlar en aluminium bedraagt het droog gewicht van de F40 niet meer dan 1.100 kilogram. De handmatig te bedienen ruiten en de panoramische achterruit zijn van plexiglas en dempingmaterialen zoals vloerbedekking kent de F40 niet. Om over luxe, niet toedoende zaken als airconditioning nog maar te zwijgen.

Nog steeds indrukwekkende cijfers
Jarenlang stond de Ferrari F40 met een topsnelheid van 324 km/h te boek als de snelste staatlegale auto ter wereld. En zelfs twintig jaar na dato mag de auto zich één van de beste sprinters van de klas noemen. De 100 km/h passeren duurt 4,1 seconden, 200 km/h bereiken neemt slechts 11,9 seconden in beslag en vanuit stilstand duizend meter afleggen is voltrokken na 20,9 seconden. Schuldig aan deze verbluffende cijfers is de 2.9 liter V8 Twin-Turbo met een productie van 478 pk. De achtcilinder is een ware toerenmachine, want pas bij 7.000 tpm levert het zijn maximale vermogensafgifte af. Het koppel van 577 Nm komt vrij bij 4.000 tpm.

1.311 exemplaren
Toen de wereld de F40 gezien had ontwaakte er een heuse stormloop op de supercar. Men stond in de rij om er één te bemachtigen, ongeacht de vraagprijs. Ferrari hield zijn lippen stijf op elkaar wat betreft productieaantallen en zodoende stapelden de uitpuilende orderboeken zich in mum van tijd op. Uiteindelijk stopte de teller in 1992 op 1.311 exemplaren. Alle werden in het rood afgeleverd en zijn voorzien van chassisnummers tussen 76624 en 95317. Onder dit aantal bevinden zich ook een aantal raceversies van de F40. Deze Ferrari F40 LM’s (Le Mans) en de F40 GT-E’s werden ontwikkeld door (race)partner Michelotto of Padova en vertegenwoordigen op dit moment een waarde van enkele miljoenen euro’s.